Voorzitter Anja heet iedereen van harte welkom en richt een speciaal woordje van welkom aan Patty de Wit (voormalig voorzitter) en Henk van Berkum (voormalig bestuurslid), beide oprichters van NAH Heusden.

De spreker Frank Willemen stelt zichzelf voor: 8 jaar geleden was Frank 53 jaar, 25 jaar gelukkig getrouwd, 3 kinderen in puberteit. Hij was een fanatiek tennisser, directeur bij een grote organisatie.

Hij kreeg een herseninfarct bij het douchen, waaraan hij ernstig letsel overhield. Hij had geen gehoor, geen evenwichtsgevoel, hij had uitval van linkerarm en linkerbeen, uitval van spraak, uitval van zicht, want hij zag alles dubbel.

De cruciale eerste 6 maanden om zo goed mogelijk te herstellen, verbleef hij in revalidatiecentrum de Leijpark in Tilburg. Hij heeft veel van zijn herstel te danken aan deze periode en is vol lof over de behandeling. Het was een combinatie van hard werken en een dosis geluk. Zijn hand-oog coördinatie heeft hij door eindeloos veel oefenen met boutjes/moertjes, knikkers en later een frisbee weer onder de knie gekregen.

Anderhalf jaar na het herseninfarct, werkte hij als (mede)directeur van de organisatie en besloot hij dit nog 6 maanden te doen en daarna te stoppen. Dus op zijn 55 jaar was hij thuis, zonder werk, met een minder druk sociaal leven. Hij zocht naar vrijwilligerswerk (eerst bij Stichting Leergeld en later als park/beheer manager bij het tennispaviljoen). Hij besloot op dansles te gaan, hetgeen een therapeutische werking op hem heeft. Frank heeft begrip voor de impact die zijn herseninfarct op het gezin heeft gehad. Zijn vrouw stond er alleen voor, zijn kinderen hadden te maken met een vader in een rolstoel. In veel gevallen gaan echtparen onder deze omstandigheden uit elkaar.

Inmiddels sport Frank weer – tennis, skiën en fietsen –, weliswaar op een wat lager niveau. Frank merkt dat de buitenwereld weinig aan hem ziet. Hij kan weer praten, horen en zien, hij kan zijn ledematen weer gebruiken alhoewel links en rechts niet helemaal hetzelfde functioneren. Hij merkt dat het automatisme bij alle functies is verdwenen en dat de realisatie hiervan pas achteraf komt. Hij is sneller vermoeid na fysieke inspanningen en moet dan gaan rusten.

In de loop der tijd heeft hij geleerd, mede dankzij gesprekken met zijn psycholoog, om zijn doelstellingen aan te passen. Hij kijkt niet naar de 30% van de zaken die hij niet kan, maar naar de 60% van de dingen die wel lukken. En hij ziet dat er nog steeds ruimte is voor groei en verbetering.